Oud bokser Arnold Vanderlyde won in de jaren tachtig en negentig drie bronzen Olympische medailles. Daarnaast was hij onder meer drie keer Europees kampioen. In 1991 werd hij uitgeroepen tot sportman van het jaar van Nederland. Tegenwoordig organiseert hij workshops, clinics en seminars-voor het bedrijfsleven, instellingen en sportorganisaties. Voor Groenroodwit sprak ik met Arnold over Suriname, het geboorteland van zijn vader. Een gesprek dat begon met herinneringen en eindigde met een leuk idee: het opstarten van een Fighting Fit Academy in Suriname. “Suriname heeft potentiële Olympisch kampioenen”.

Arnold Vanderlyde (foto: Peter Schols/De Limburger)

De vader van Arnold werd eind jaren dertig in Paramaribo geboren. Op zijn achttiende verliet hij Suriname en vertrok hij naar Nederland om te gaan studeren voor verpleegkundige in Rotterdam. ”tijdens zijn studie werkte hij in een ziekenhuis in Delft en daar ontmoette hij mijn moeder, een geboren Rotterdamse. En zo is de ‘story’ begonnen. Al vrij snel werd hun eerste kind geboren, mijn oudste zus. Mijn vader was toen nog maar net negentien” aldus Arnold aan het begin van ons gesprek

Eerste Surinamer in de Limburgse steenkoolmijnen

Om voor zijn gezin te kunnen zorgen, stopte Vanderlyde sr. met zijn studie. Hij verhuisde met zijn vrouw en kinderen naar Limburg om te gaan werken in de steenkoolmijnen. De ouders van Arnold kregen uiteindelijk zes kinderen. Twee dochters en vier zonen, onder wie dus Arnold, die als een na jongste kind, werd geboren in Sittard. ”mijn vader was een van de eerste Surinaamse en donkere Limburgse steenkoolmijnwerkers. We grapten zelf thuis altijd dat hij de eerste was die zowel ´zwart´ in de mijnen ging als eruit kwam” zo vervolgt  Arnold lachend.

Nooit meer terug naar Suriname

Arnold’s moeder is inmiddels overleden. Zijn vader leeft nog en is 85 jaar. Na zijn vertrek uit Suriname, eind jaren vijftig, is zijn vader nooit meer terug geweest naar Suriname. ‘’Mijn vader vertelde nooit iets over Suriname.  Hij was een strenge maar ook wel trotse vader. We mochten van hem ook de Surinaamse taal niet leren spreken. We moesten Nederlands spreken. Ik ken dan ook maar een paar woorden Sranan”

Agressief jongetje

De strenge opvoeding bracht zijn vader wellicht mee vanuit Suriname. Arnold ‘’dat zou zo maar kunnen. Een corrigerende tik hier en daar hoorde er gewoon bij’’.  Tikken waarover ik doorvraag. Want een mogelijke aanleiding om te gaan boksen doemt immers op. ‘’indirect hebben die tikken van mijn vader mij wel aan het boksen gebracht. Ik kopieerde namelijk op vrij jonge leeftijd al zijn strenge gedrag. Ik had ook weinig zelfvertrouwen. Als iemand op school een compliment maakte over mijn mooie lange benen, legde ik dat negatief uit en sprong ik er meteen bovenop. Ik was een behoorlijk agressief jongetje’’ .

Arnold Vanderlyde, eind jaren tachtig in Suriname (foto: privé archief Arnold Vanderlyde)

Van het voetbalveld naar de boksring

Zijn vader – in die tijd ook voetbaltrainer bij VV Sittard – spoorde Arnold ook aan om te gaan voetballen. ”Mijn vader was trainer van ons jeugdelftal. Ik wilde mij dus extra bewijzen. En omdat ik zo´n driftig kereltje was, liepen duels vaak uit de hand en werd ik regelmatig van het veld gestuurd. Ik was nooit in balans”. Om zijn terugkerende en onbedwingbare agressie op het voetbalveld te beteugelen vroeg een vriend van Arnold, Johnny Klein, hem daarom mee te gaan naar boks trainingen bij boks vereniging De Amateur in Munster-Geleen. Achteraf een keerpunt. De rest is geschiedenis. ”Zijn naam was Klein, maar zijn daad was groot” zo omschrijft Arnold zijn jeugdvriend.

Verder lezen? Onder meer over zijn bezoek aan Suriname en zijn droom om Surinaamse bokskampioenen op te leiden, klik dan hier