brengt je in beweging...
Amerikaanse media bestempelen Jeffrey Foucault als een jongeman met een oude ziel. En daar zit wel wat in. Voor zijn publiek geldt in Theater Walhalla in Rotterdam geldt het tegenovergestelde. Samen met Ry Cavanaugh weet hij de aandacht van zijn publiek twee uur lang iedere seconde vast te houden.
Tussen Hillegom en Lisse lijkt er maar één richting. De richting van de Zwartelaan, de Loosterweg Noord en de Stationsweg in Lisse. Daar waar bloemenvelden overgaan in blikken weilanden. Eén sloot scheidt de wereld van rood en groen. Maar je moet dan wel een ander pad kiezen.
Deze week sprak ik met Bruce Watson. Met de Schotse band Big Country scoorde hij in de jaren tachtig onder meer zeventien hits in Engeland, enkele gouden en platina albums en toerde hij met de Rolling Stones. Deze week is Big Country in Nederland. Een mooie gelegenheid voor een interview.
‘It’s more than a Journey, It’s an adventure’, zo bestempelt Big Country haar comeback. Een avontuur dat hen woensdag op het podium van de Boerderij van Zoetermeer deed belanden,Het vuur is weer aangewakkerd, Big Country trekt de wijde wereld weer in, te beginnen in Zoetermeer
Nederland heeft weer een dreiging minder. We kunnen weer rustig slapen. Twintig jaar lang bedreigden veertig Indische huiskraaien onze kust.
‘Wie is Dirk de Bots?” vraag ik mij af. Want als een dijk jouw naam draagt, dan ben je niet zo maar iemand. Toch? Goedgehumeurd wandel ik verder van Lage Zwaluwe naar Hooge Zwaluwe en Blauwe Sluis.
Wijk bij Duurstede sluit zich aan bij een exclusieve rij van tijdelijke, historische en traditionele (stand)plaatsen als Ootmarsum, Horn, Oostkapelle, De Baak, Oudenbosch, Oudheusden, Bergen op Zoom, Schoonhoven, Lochem, Harderwijk, Uden, Middelburg en Kampen. Een exclusieve rij in een bijzondere traditie.
Cruyff uit Amsterdam liet niet dertig maar al honderd jaar geleden zijn sporen achter in Rotterdam. Op het Noordereiland om precies te zijn. Hoe dit precies zit lees je in mijn blog.
Het voorjaar lijkt nog ver weg als ik door de straten van Katwijk loop. Maar dat verandert onverwacht op de terugweg naar Noordwijk. Maar niet door de doorbrekende zon…
Zomer 2005: Professor en muzikant Bill Wilson geeft les aan op de universiteit van Virginia. Hij heeft zes kinderen. Zijn drie oudste zonen Abe, Sam en James wonen en studeren […]
Bij het station van Breukelen stap ik in een buurtbus naar Kockengen, het Luilekkerland van de provincie Utrecht. Zes bochten later sta ik ineens bij het Kortjaksepad.
Vanaf vandaag help en ondersteun ik als vrijwillig taalcoach Rotterdammers met de Nederlandse taal. Vanochtend was de eerste inloopochtend. Het stellen van mijn eerste vraag ‘Mag ik jij zeggen?’ bleek een interessant leermoment.
Opgewonden schuif ik mijn stoel richting het raam . Een half uur lang tuur ik met een licht verhoogde hartslag van oost naar west en van links naar rechts. Tevergeefs. De teller staat op nul. Een half uur later ontvang ik een mail. Ik word bedankt. Het is tijd voor vrije vogels.
Op 2 april 1994 begin ik aan een rondreis door Syrië, Libanon en Jordanië. Deze week blader ik door mijn fotoboek van die reis. Na enkele pagina’s tref ik een krantenpagina uit het Algemeen Dagblad van 3 februari 1996 over reizen naar Syrië. ‘Zelf ’s avonds in het pikkedonker hoef je nergens bang voor te zijn. In Syrië kun je je tassen nog eenvoudig op straat laten staan’ aldus het artikel. Ik kijk intussen naar het nieuws en blader verder…..
Voor het boeren schepijs ben ik te vroeg. Voor de molens te laat. Bij IJsclub ‘Nooit gedacht’ verruil ik Utrecht voor Zuid-Holland. Even daarvoor lees ik over een Dordtse bende in de straten van Haastrecht. Toen Haastrecht nog een stad was. Of niet?
Duizenden NRC lezers volgden in 2012 de columns van schrijver Raoul de Jong over zijn wandeltocht van Rotterdam naar Marseille. In november verscheen over die wandeltocht zijn boek ‘De grootsheid van het al’. Vorige week sprak ik met Raoul over zijn ervaringen, levenslessen, geluk, zijn plannen en mogelijk volgende bestemming, Suriname.
Tien, negen, acht, zeven, zes, vijf…De dwang om af te tellen is nauwelijks te stoppen. Niet alleen omdat we beginnen aan de weg terug maar vooral ook door de De raket naar de maan. Willemstad is een stad voor Kuifjes.
De bewoonde wereld achter mij. Het donkere Hendriksbos voor mij. Ik sta oog in oog met een ree. Welkom in de Nederlandse jungle! Vroeger zag je vanaf de zandheuvel de Zuiderzee. Nu zie ik…..het station.
Geen metro, geen trein en geen busvervoer. Winkels, restaurants en pubs gesloten. Lege straten. De stoplichten verspringen van kleur. Maar voor wie? Op een vrijwel lege taxistandplaats wacht een eenzame taxi. Maar op wie?
De slager zelf kan zijn tranen niet meer bedwingen als hij zijn verhaal, twintig jaar later, vertelt aan de Brits/Canadese onderzoeksjournalist Alan Edmonds. Een verhaal over ‘An unknown soldier and […]
Een boerderij met boer aan de rand van het Zeeuwse gehucht Vlake. Het eerste teken van mensenleven aan de rand van het niemandsland van de Yerseke Moer, het grootste en meest authentieke natuurgebied van Zeeland. Maar het zijn de strandlopers die vooral mijn aandacht trekken. Maar welke strandloper?
Van wolven heb ik niets meer te vrezen als ik aan de rand van Wolvega. Van honden des te meer. Grommend en blaffend begeleiden de Friese honden mij van weiland naar weiland. Langs een weiland bij Oldeholtpade heeft een wandelaar zijn grommende bouvier nauwelijks onder controle “Hij is niet zo mak” aldus de Friese wandelaar. Enigszins opgelucht en bevrijd verruil ik de weilanden voor de moerassen in de Lendevallei.
Door de Fluwelenbroekstraat over de Olof Palmebrug richting de Binnenbanddijk richting het verdronken land. Dat kan alleen in en bij het West-Brabantse Bergen op Zoom.
Na na een volgend akkerveld ben ik zo maar in België en ben ik Keizer Wilhelm II al lang vergeten. Die conclusie trek ik bij het zien van een tweetalig wit straatnaambord Bijstraat/Rue de la Bise, een straatje aan de rand van het dorpje Moelingen. Of is het Mouland? Een kwestie van taal. Maar hier in de Voerstreek ligt dat toch anders. Moelingen is ook de geboorteplaats van Léon Semmeling. ‘Wie?’ hoor ik je zeggen….
Op weg naar station Haarlem onderbrak ik vorig week mijn stevige pas om stil te staan bij de gevel van Jansweg 34. Ik vervolgde mijn weg naar het station met meer vragen dan antwoorden.
