Herfst 2017: New York, Porth Authority Bus Terminal. Met de autobiografie van Bruce Springsteen in mijn rugzak en een ‘timetabel’ in mijn hand stap ik bij gate 421 op lijnbus 139 richting het plaatsje Freehold in de staat New Jersey.
Op weg naar de plekken en straten uit de eerste twintig levensjaren van gitarist/zanger/held Bruce Springsteen en de eerste honderd pagina’s van zijn autobiografie ‘Born to run’.
Freehold Center
Exact volgens tijdschema stap ik een uur later uit de bus bij halte Freehold Center op een typisch Amerikaans provinciaals dorpspleintje. Naast de brandweerkazerne en het stadhuis.
Ik sta meteen midden in het Freehold van de jaren vijftig en zestig. Het volgens Springsteen ‘verbazende, vreemde vogels verdringende, swingende, naar liefde en angst speurende, hartverscheurend Freehold’. Toen een stadje met hooguit drieduizend inwoners. Met hooguit twintig, dertig straten zoals Main Street, Center Street en South Street. Met een kerk, een school, een bakker, slager, een notaris, een muziekwinkel, wat restaurantjes en bars, een dorpsplein en een brandweerkazerne. Overzichtelijk en beklemmend voorspelbaar. De kiem voor wereldhits en rockklassiekers. Twee en drie decennia later.
Working on a dream
Op het terras van Mexicaans Restaurant El Meso op Main Street, een van de vele Mexicaanse restaurants Freehold, drink ik een cappuccino. Te snel en ongeduldig. Want ik weet dat ik nog maar vier a vijfhonderd voetstappen verwijderd ben van de buurt en de plekken waar Bruce Springsteen leerde lopen, fietsen, autorijden, gitaar spelen, op school ging, zijn eerste gitaar huurde en kocht, zijn eerste vriendinnetje ‘scoorde’, in zijn eerste bandje speelde en voor het eerst een podium betrad. Dus waarom wachten? ‘I’m working on a dream’
87 Randolph Street
Een keer links en een keer rechts later na mijn laatste slok cappuccino sta ik op de Randolph Street naast de St. Rose of Lima kerk. Tot eind jaren vijftig stond hier een woonhuis met nummer 87. Nu is het een parkeerplaats. Hier woonde ‘The Boss’ de eerste zes jaar van zijn leven. Met zijn ouders, zus en grootouders. Naast de kerk. Achter de school met dezelfde naam.

21 september 2017, Freehold, New Jersey: parkeerplaats op Randolph Street, op de plek van het eerste ouderlijke huis van Bruce Springsteen. Met op de achtergrond de St. Rose of Lima Church (foto: René Hoeflaak)
Hier zette Springsteen zijn eerste stappen en riep zijn oma hem op warme zomeravonden naar binnen. Ik loop een rondje om de kerk. De kerk die als plek en instituut een belangrijke en verstikkende rol speelde in Springsteens eerste levensjaren en zo mogelijk de basis vormde voor Springsteens voortdurende drang om te ontsnappen aan de dagelijkse sleur en werkelijkheid. . ‘Ik wilde ontsnappen aan de maandag-zondag kalender van de St. Rose kerk en ik wilde eruit. Maar waar naar toe? Er is geen uitweg’
St. Rose Of Lima School
Vanaf de St. Rose kerk steek ik de parkeerplaats over naar de St. Rose of Lima school. Opgericht in 1875. Bijna acht jaar ging de energieke rocker er op school. Tussen september 1955 en mei 1963. Het is de school die Springsteen voorgoed deed vervreemden van het katholicisme. ‘Vele malen werd ik er opgesloten in een donkere kast en in een vuilnisbak gestopt. Op de dag dat ik afscheid nam van de school keerde ik het geloof de rug toe. Afgelopen en uit’ aldus Springsteen op pagina 26 en 27 van zijn autobiografie.
39 ½ Institute Street
Springsteen was een jochie van 6 jaar toen zijn ouders verhuisde naar het twee straten verderop gelegen 39 ½ Institute Street. Het is de helft van een –zoals Springsteen het noemt- ‘shotgun’ huis. Destijds zonder warm water met vier kleine kamers. Ik wandel langs de school en steek de South Street over naar Institute Street. Een stille, verlaten en lommerrijke straat met door hekken van elkaar gescheiden vrijstaande houten huizen met keurig aangeharkte grasperken. Zoals in een willekeurige Amerikaanse film. Aan weerszijden voetpaden waarover de jonge Springsteen honderden malen moet hebben gelopen op weg naar school.
Elvis Presley
De huisnummers aan mijn rechterzijde lopen tergend langzaam op. Toch sta ik sneller dan verwacht voor de veranda van 39 ½ en 39. Op de hoek van Parker Street. Ik wandel om het huis en realiseer mij dat dit het huis is waarin Bruce Springsteen – 7 jaar oud- in 1956 op televisie voor het eerst een gitaar zag. Om de nek van ene Elvis Presley . ‘De gitaar was de sleutel tot alles, het antwoord op mijn verdriet’’ aldus Bruce. De dag erop haalde hij zijn moeder over om een gitaar te huren. ‘Voor kopen was geen geld’ . Na een laatste rondje om het huis kijk ik vanachter een hek langs de achtertuin naar de voormalige slaapkamer van de kleine Bruce. Niemand thuis, zo te zien.
68 South Street
Aarzelend en achterom kijkend, wetend dat ik hier nooit meer terugkom, vervolg ik mijn weg richting 68 South Street, het volgende en laatste adres van de Springsteens in Freehold. Drie straten verderop. Vader Douglas Springsteen verhuisde met zijn gezin naar South Street nadat hij geweigerd had een huurverhoging te betalen voor het huis aan Institute Street. Voor het eerst een huis met warm water. Ook dit huis huurden en deelden de Springsteens met een ander gezin.
Het is wellicht het belangrijkste woonhuis in het leven van de nu 68-jarige Springsteen. Hij woonde er tussen zijn 12e en 21e levensjaar. Op 68 South Street werd in 1962 Springsteen’s jongste zus geboren, overleed zijn grootvader, stond de keukentafel waaraan hij de ruzies met zijn depressieve vader uitvocht en hij zijn vader troostte.
Hier woonde Springsteen ook voor het eerst op ‘zichzelf’ nadat zijn ouders de oostkust van Amerika verruilden voor een bestaan aan de Westkust. Op zoek naar geluk. Om net als hun zoon, te ontsnappen aan de uitzichtloos- en voorspelbaarheid van het conservatieve Freehold.
Tien graden vorst
Minutenlang bekijk ik het goed onderhouden vrijstaande huis. Ik bekijk de voordeur –nu één destijds twee- en de voorgevel. Taxeren is een beter woord. Ik observeer de vier traptreden van de straat naar veranda, de voorramen, neem afstand, loop wat passen naar achteren, dan weer naar voren en wandel stapvoets rondom het huis. Als een makelaar.
Bij de achtertuin kijk ik omhoog naar het slaapkamerraam van tiener Springsteen. Het is de slaapkamer waarin hij zichzelf leerde gitaarspelen. Niet zo maar een raam en niet zo maar een achtertuin. ‘Vanuit mijn raam had ik een uitstekend uitzicht op mijn pa die op ochtenden bij tien graden vorst in de tuin lag onder een van zijn sloopauto’s’.

21 september 2017: Freehold, NJ, USA. achterzijde 68 South Street met de voormalige slaapkamer van Bruce Springsteen (foto: René Hoeflaak)
Main Street
Voordat ik weer op de bus stap, terug naar New York, wandel ik nog een keer heen en weer en terug over Main Street. Ik eindig mijn bezoek aan Freehold waarmee ik het begon. Met een cappuccino. Ontspannen en geduldig. Op het terras van Frederici’s Family Restaurant. Ik laat twee opeenvolgende bussen naar New York aan mij voorbijgaan. Een bezoek aan het restaurant was het jaarlijkse hoogtepunt in het leven van de familie Springsteen. Intussen zoek en vind ik op mijn telefoon de tekst van Springsteen’s ‘My Hometown‘ uit 1985.
Now Main Street’s white washed
windows and vacant stores
seems like there ain’t nobody
wants to come down here no more
Het is maar net hoe je het bekijkt.
Categorieën:Stad en land
Ontzettend goed geschreven verhaal en mooi verwoord. Alsof ik er zelf bij was. Nodigt dus zeker uit om er een kijkje te nemen.
Dank.
LikeLike
Mooie blogpost
Vriendelijke groet,
LikeLike
Normaal ga ik volgend jaar NY en Bruce’s hometown bezoeken.
Nog tips??
LikeLike
Genoeg tips Johan. Vanaf het Port Authority Terminal vertrekken voortdurend bussen naar New Jersey.
LikeLike