Van binnen heeft de kluizenarij van Sint-Antonius in het Waalse gehucht Bévercé veel weg van een kerk. De deur staat open. Tenminste twee weken geleden, op een druiligere zaterdagochtend. Maar waar was de kluizenaar zelf?  

Na een klein uurtje – heuvel af vooral heuvel op- wandelen van het centrum van het Malmedy, een middelgroot toeristenplaatsje in de Waalse provincie Luik, en happend naar adem komt de tussenstop bij de kluizenaarswoning Ermitage de Bévercé, net zo geroepen als een oase in de woestijn. Een oase van rust wel te verstaan.  

Bewoond vanaf 1446

Voor het erf rondom het kerkje staat een zwarte Lada uit de jaren ’60. Maar daar houdt de bedrijvigheid en het teken van leven wel mee op. Tijd lijkt hier niet te bestaan. En dat is waarschijnlijk ook zo. De kluizenaarswoning is onafgebroken bewoond vanaf 1446 en is een van de 12 kluizenaarswoningen in België. Nederland telt nog een achttal kluizenaarswoningen, zo ontdekte ik na wat speurwerk op internet.

Kluizenaars zonder(d)en zich af om zich volledig en ongestoord aan God te kunnen wijden. Van oorsprong werd het alleen voor mannen gefaciliteerd. Voor vrouwen was eenzame en afgezonderde toewijding aan God niet mogelijk. Vrouwen die dat toch wilden, lieten zich soms inmetselen.  

Kluizenaar niet ontmoet

Van inmetselen is in Bévercé geen sprake. Integendeel. De kluizenarij, eigenlijk een kerk met 1 monnik, is in 1925 en 1981 nog gerestaureerd en staat er goed onderhouden en verzorgd bij. En de deur staat open. Ook op deze eerder vermelde zaterdagochtend. Ik hoopte eigenlijk de kluizenaar zelf te ontmoeten. Maar die heb ik niet gezien. Het bleef bij een kijkje in de kerk zelf.