30 december 2013: Nunspeet, Willemsbos (foto: René Hoeflaak)

Via een bospad achter station Nunspeet steek ik na twintig minuten de snelweg A28 over. De bewoonde wereld achter mij. Het donkere Hendriksbos voor mij. Niet lang daarna sta ik oog in oog met een ree. Welkom in de Nederlandse jungle! Zonder inentingen. Zonder malariatabletten. Aangewezen op de natuur en mijzelf. Te beginnen in het Hendriksbos en het Willemsbos. De bossen zijn nauwelijks – zeg maar niet- van elkaar te onderscheiden. Een twee kilometer kronkelend pad over een uitgestrekt heideveld zorgt voor afwisseling.

Nunspeet, heideveld nabij het Horstsmeer (foto: René Hoeflaak)

Hulshorsterzand

Na weer een stukje Willemsbos volgt landgoed Leuvenhorst. En wie Leuvenhorst zegt en schrijft, schrijft en zegt ook Hulshorsterzand, één van de grootste stuifzandgebieden van Nederland. Ontstaan in de laatste ijstijd. Tienduizend jaar geleden. Echt lang geleden dus. Eeuwenlang al bedreigen mens en bos het Hulshorster stuifzand en daardoor ook de hagedis, de graafwesp en niet te vergeten de graafbij. Leve Wikipedia. Met hulp van Europa en de provincie Gelderland zetten natuurorganisaties als Natuurmonumenten zich in om het zand te beschermen en te behouden. Met het kappen van bomen, verwijderen van struiken en het plaggen van heiden. En dat alles op een steenworp afstand van de A 28.  Als een maanwandelaar stiefel ik over het stuifzand richting de bewoonde wereld. Een wereld die eigenlijk begint in het Belvedèrebos aan de ander kant van de snelweg.

30 december 2013: Hulshorsterzand vlakbij Nunspeet (foto: René Hoeflaak)

Zuiderzee

Heel vroeger trokken inwoners van Nunspeet en toeristen naar het Belvedèrebos om vanaf de zandheuvels de Zuiderzee te zien. Maar dat is meer dan honderd jaar geleden Nu wandel ik een half uur door het bos en langs het spoor en zie ik ……het station.