Rotterdam, 27 augustus 2013: Arboretum Trompenburg (foto: René Hoeflaak)

Een natuurlijk moment vorige week.  De tijd was er rijp voor. Het moest er toch een keer van komen. Vroeg of laat. Je moet naar je lichaam luisteren en de natuur zijn werk laten doen. Ik was er – schijnbaar- klaar voor. Of aan toe? Weliswaar geen mijlpaal maar het zat er tegen aan. Hoe dan ook, het was zoals gezegd een natuurlijk moment. Mijn bezoek aan Arboretum Trompenburg in het Rotterdamse Kralingen, al bijna twee eeuwen de voorlaatste rustplaats voor veel Rotterdammers. Het voelde dan ook alsof ik te vroeg op een feestje was gekomen. Nog vòòr of tijdens het ophangen van de slingers.  € 6,25 kostte mij de weg naar rust en vrede. Ver weg van de boze buitenwereld van zorgtoeslagen, afnemend consumentenvertrouwen, oplopende werkloosheid, fout declaratiegedrag, veto-recht, afluisterschandalen, stamrecht bv’s, verkeershufters, schaliegas, matchfixing  en eigen risico’s. Om maar dichtbij huis te blijven. Over gras-, grind- en houtsnipperpaden en langs hemelbomen, eiken, essen, struiken, venijnbomen, rododendrons, levensbomen, beuken, hulsten, coniferen, kegels, naaldbomen en vijvers met en zonder reigers en eenden zoek ik mijn weg naar de Uithoek, het theehuis van het Arboretum. Het arboretum dat zijn oorsprong vindt in de jaren twintig van de negentiende eeuw.

Rotterdam, 27 augustus 2013: Arboretum Trompenburg (foto: René Hoeflaak)

Rust, reinheid en regelmaat

In theetuin de Uithoek komen rust, reinheid en regelmaat samen. Dromen zijn hier geen bedrog, zo overdrijf ik op het terras naast de theetuin, de moeder van alle tijdloze terrassen. Althans die middag, zo overdrijf ik verder. Vogels fluiten de ochtend naar de middag. De zon kleurt de hemel nog wat blauwer en het levende schilderij voor mij nog groener. En dan is er tomatensoep met een bruine boterham met kaas. Het moest zo zijn.

Rotterdam, 27 augustus 2013: Arboretum Trompenburg (foto: René Hoeflaak)