Ruim veertien jaar geleden, op één van de laatste dagen van 1997, bezocht ik het Tongariro National Park in Nieuw-Zeeland. In de vroege ochtend van 29 december begon ik aan de Tongariro Crossing. De lange dagwandeling startte bij de Mangatepopo Hut en eindigde bij de Ketetah Hut. Een “Four seasons in one day” wandeling met zon, regen, sneeuw, nevel, wind en hagel. Korte broek aan, korte broek uit, regenjas aan, regenjas uit, trui aan, trui uit, zonnebril op, zonnebril af.
Al vrij snel stond ik aan de rand van de krater van de licht borrelende en blurpende Mount Ngauruhoe (2.287 meter) om even later af te dalen en vervolgens weer te klimmen tegen de hellingen van Mount Tongariro (1.967 meter), de stilste en passiefste van de drie vulkanen in het Park. Ook veertien jaar geleden. Vannacht (bij ons dan) werd de stilte doorbroken. De vulkaan Mount Tongariro in Nieuw-Zeeland brult en spuwt as. De state 46 Highway rondom de vulkaan raakte tegen het lokale middaguur bedekt onder een laag van vijf centimeter as. Volgens getuigen en automobilisten leek het alsof de zon onderging. Niemand zag het aankomen.

December 1997; Aan de rand van Mount Ngauruhoe. Deze vulkaan was voor het laatst aktief in 1975. (foto: René Hoeflaak)
De site van TV New Zealand houdt de situatie van minuut tot minuut in de gaten. Het Ministerie van Burgerbescherming raadt het dragen van contactlenzen af. Volgens de site van het Tongariro NP zelf was de vulkaan Tongariro in 1926 voor het laatst actief. Alle media berichtten over een periode van honderd jaar inactiviteit. Dat scheelt toch veertien jaar. Hoe dan ook, mijn vulkanenwandeling van veertien jaar geleden borrelt weer naar boven. Dankzij de brul van Mount Tongariro. Volgens de Nieuw-Zeelandse media is het weer stil en komt het normale leven weer op gang. De wandelhutten blijven nog gesloten. Het vliegverkeer ondervindt nog vertraging.
Categorieën:Stad en land