December 2014: Standbeeld Crooswijksesingel (foto: René Hoeflaak)

Spontaan ontstaan, twintig jaar geleden. Nu vaste gast op vrijwel ieder stadsplein of winkelstraat in West-Europa. De zilvergrijs gekleurde ‘living statues’. Dan weer hier en dan weer daar. Want het zijn niet voor niets ’levende’ standbeelden. Ze trekken mijn aandacht. Want ik weet niet wat ik aan ze heb. Ze zijn voorspelbaar maar toch ook weer niet. Zoals kikkers. Ik wil ze begrijpen en leren kennen. Zoals alles.

Een aardige kerel, zo lijkt mij. 

Hebben ze een huis? Is het werk of een hobby? Wanneer gaan ze naar de wc? Hebben ze dorst? Hoe word je standbeeld? Wat beweegt ze?  Hebben ze vrienden? Kennen ze grenzen? Hebben ze een vakbond? Eigenlijk weet je het maar nooit met die ‘levende’ standbeelden. Net als met UFO’s.  Maar dat geldt sinds kort ook voor ‘dode’ standbeelden. Ook met hen weet je het maar nooit. De laatste weken wandel ik regelmatig over de Crooswijksesingel in Rotterdam. Aan het einde, tussen de Crooswijksesingel en Crooswijksekade, staat een volledig zilvergrijs gekleurde man in het water. Tot aan zijn enkels. Een aardige kerel, lijkt mij. Enkele weken geleden nog levend. Althans voor mij. Maar nu – pas na drie, vier keer voorbij wandelen- en weken later weet ik het eigenlijk pas zeker en denk ik hem te kennen. Het gaat hier om een ‘dood’ standbeeld. Door de duiven- en meeuwenpoep op zijn hoofd en na een bevestigend kijkje op Streetview heb ik de ‘dood’ vastgesteld. Morgen loop ik er weer langs. En toch ben ik benieuwd. Want je weet het maar nooit

NB: op 27 september van dit jaar was het WK Living Statues in Ede. ‘De wereldkampioen is de Nederlandse Kampioen ‘De verwondering’

Rotterdam, standbeeld in Crooswijksesingel. Dood of levend? je weet het maar nooit!!