22 juli 2017: Zeedijk tussen de Waddenzee en Wieringen (foto: René Hoeflaak)

20 augustus 2017:vorige maand wandelde ik vanaf de haven van Den Oever, zeg maar het beginpunt van de Afsluitdijk, in westelijke richting over de Noordoeverdijk, Molgerdijk en Bierdijk. Zeedijken die niet alleen Den Oever naar ook dorpen als Stroe, Westerland en Hippolytushoef beschermen tegen de Waddenzee.

Dorpen die deel uitmaken van het voormalige eiland Wieringen. Nu onderdeel van de Noord-Hollandse gemeente Hollands Kroon.  Een unieke plek in Nederland.  Met een indrukwekkende en eeuwenlange historie waarin het strijdt tegen water, storm,  Friese roversbendes, watergeuzen en plunderende Vikingen.

22 juli 2017: Westerland, een van de dorpjes achter de zeedijk van Wieringen (foto: René Hoeflaak)

Handelsplaats Stroe 

Tot ver in de Middeleeuwen was Wieringen verbonden met het Vasteland. De Vikingen gebruikten Wieringen als uitvalsbasis en het dorpje Stroe was een belangrijke plaats in de handelsroute van Dorestad naar Texel. Als ik duizend jaar later vanaf de Bierdijk over het pittoreske campingdorpje Stroe uitkijk kan ik mij er nauwelijks een voorstelling van maken.

Stadsrechten

Een reeks van stormvloeden, zware stormen en overstromingen in de twaalfde eeuw sneed Wieringen af van het vasteland. In 1432 kreeg Wieringen zelfs stadsrechten hetgeen hielp om het recht te verkrijgen om het eiland te bedijken en heemraden aan te stellen. De daaropvolgende eeuwen was het dan weer de mens en dan weer de natuur die Wieringen bedreigden.

Friese roversbendes  

Na de aanhoudende dreigingen en ellende van plunderende Friese roversbendes, soldaten van Gelre of Watergeuzen in de zestiende eeuw waren het in de eeuwen daarna vooral dijkdoorbraken en stormen die zorgden voor veel ellende en (water)overlast.

22 juli 2017: Vogelspotplaats bij de haven van Den Oever (foto: Rene Hoeflaak)

De Wieringers verdienden in die periode hun brood met het overladen van goederen van schepen van de grote vaart in kleinere schepen, visserij en de walvisvaart.

Koning Wilhelm in Hyppolytushoef

Kort na de Eerste Wereldoorlog fungeerde het eiland Wieringen als ballingsoord voor de Duitse kroonprins Wilhelm. De gevluchte koning zou in Hippolytushoef het vak van hoefijzersmid hebben aangeleerd.

De afsluiting van het Amsteldiep en de Ulkediep op 31 juli 1924 verbond Wieringen na zeven eeuwen weer met het vasteland. De Wieringers waren vanaf dat moment geen eilanders meer. De moderne strijd tegen het water zoals de aanleg van de Afsluitdijk en andere Zuiderzeewerken bracht Wieringen in het midden van de vorige eeuw veel werkgelegenheid en bedrijvigheid. Maar ook die tijden zijn voorbij.  Wieringen is nu vooral een paradijs voor (Duitse) kampeerders en wandelaars zoals ik.

Den Oever, 22 juli 2017. Visserijmonument Wieringen: onthuld in 2005, ter nagedachtenis aan de omgekomen vissers van het voormalige eiland Wieringen. (foto: René Hoeflaak)