By René Hoeflaak on 6 juli 2013 ( 1 reactie )

The Who

5 juli 2013: Amsterdam, Ziggo Dome: The Who met Roger Daltrey en Pete Townshend. In het midden gelegenheidsdrummer Scott Devours (René Hoeflaak)

Juli 2013: Mannen van bijna zeventig die zingen over twijfel, zich afzetten tegen de gevestigde orde, strijden tegen burgerlijkheid en ergens bij willen horen. Kan dat eigenlijk wel? Het antwoord is ja. Dat bewijst The Who in een uitverkocht Ziggo Dome in Amsterdam, tijdens één van de twee (in Parijs en in Amsterdam) optredens deze zomer op het vaste land van Europa. Bovendien gaat het over Jimmy, de hoofdpersoon uit de Rockopera Quadrophenia. “Written in 1973, a story about 1963, played in 2013”, aldus gitarist Pete Townshend gisteravond in Amsterdam tegen het einde van Quadrophenia en more show. Toch is het ook wel het verhaal van The Who zelf. Want al meer dan een halve eeuw kleeft het tegendraadse en rebelse imago aan de Britse band. Wellicht is dat ook wel de reden dat The Who door de jaren heen haar aantrekkingskracht op jongere generaties heeft gehouden.

: Amsterdam, Ziggo Dome: The Who met Pete Townshend (foto: René Hoeflaak)

The Real Me

Ook de doorsnee leeftijd van het publiek in de Ziggo Dome ligt minimaal één of zelfs twee generaties lager dan die van de twee nog levende voormannen, Roger Daltrey en Pete Townshend. 69 en 68 jaar jong. Je zou ze het niet geven. Alhoewel, Roger Daltrey oogt fysiek minder fit en afgetraind dan voorheen en ook wordt vooraf gevraagd vooral niet te roken in verband met zijn allergie. Maar schijn bedriegt. Want met speels gemak slingert en vangt de zanger zijn microfoon – zoals altijd- als een lasso met snoer in en uit de lucht. En ook de klassieke zwaaibewegingen van Pete Townshend lijken nog even krachtig als veertig, vijftig jaar geleden. Non stop en zonder een enkel woord met het publiek te wisselen volgen nummers als The Real Me, 5:15 en het rockende Drowned elkaar op richting een climax met ‘Love Reign O’er me’. Met de jaren zestig films voortdurend op de achtergrond, neemt het sentiment gaandeweg de avond toe. Helemaal als de lang overleden strijdmakkers Keith Moon – als bellboy- en John Entwistle met behulp van knap audiowerk voor even terugkeren op aarde. Net zo stoïcijns als voor zijn dood in 2002 trakteert John Entwistle Amsterdam op een indrukwekkende bassolo. The Who lijkt onsterfelijk vanavond. Maar hoe onsterfelijk ook, de ‘laatste keer’ emotie maakt zich steeds meer meester van de Ziggo Dome. Met het schrijden van de avond en zeker tijdens songs als “Who are you”, “You better you bet”, “Pinball Wizzard” , “Baba o Riley” en tot slot “Tea and Theatre” overheerst ook een ander gevoel. Namelijk het gevoel dat hier sprake is van legendarische avond. Een afsluiting van een tijdperk. Mannen bedankt.