Iedere straat heeft zijn verhaal. De verhalen beginnen om de hoek. Zie hier de essensie van mijn weblog. Maar je moet het wel zien. Donderdag was ik in Oisterwijk en kruistte ik het volgende straatnaambord . “Mamed Mamedovpad, Muganli, Azerbeidjan, 1923- Oisterwijk 2003″ . Ik voelde het. “Hier moet een verhaal achter schuilen”, zo dacht ik meteen.

Iedere straat heeft zijn verhaal. Op 22 juni van dit jaar onthulde Minister Leers in Oisterwijk het straatnaambord van het Mamed Mamedovpad (foto: René Hoeflaak)

Bij thuiskomst begin ik te googelen en inderdaad, het levensverhaal van Mamed Mamedov is meer dan een straatnaam waardig. Een verhaal met een “Sonny Boy” gehalte. Vergelijkbaar met het beschreven oorlogsverhaal van de Engelse soldaat Denis Avey. Dus Reinout Oerlemans en Paul Verhoeven; let op!!  Mamed Mamedov wordt geboren op 3 mei 1923 in het plaatsje Muganli in Azerbeidjan dat destijds nog deel uitmaakt van Rusland. Mamed was nog geen achttien als hij in 1941 wordt opgeroepen voor Militaire Dienst in het Russische leger. Een half jaar later vallen de Duitsers Rusland aan en strijdt Mamedov in Oekraine aan het front tegen de Duitsers. Daar valt hij in handen van Roemeense troepen die Mamedov vervolgens overleveren aan het Duitse leger. Het lukt hem niet zijn familie te informeren dat hij nog leeft. Zijn moeder en zusje gaan ervan uit dat Mamed is gesneuveld en rouwen.  In 1943 volgt een transport naar Nederland. In eerste instantie naar Aarle-Rixtel en later naar Oisterwijk in Noord-Brabant. Samen met 150 andere Russen verricht Mamed (bijnaam: Medo) dwangarbeid voor de Duitse bezetter in Noord-Brabant.  Hij raakt bevriend met een Oisterwijkse familie en verliefd op de dochter des huizes. Tijdens een overplaatsing naar Amsterdam ontsnapt Medo om zich daarna direct aan te sluiten bij een Nederlandse verzetbeweging. Toch wil hij terug naar Azerbeidjan. Terug naar zijn familie. Op weg richting Azerbeidjan wordt Medo in Brussel weer opgepakt. En weer weet Medo te ontsnappen. Hij keert defintief terug terug naar Oisterwijk, trouwt met zijn geliefde, sticht een gezin, werkt jarenlang als gewaardeerd schoenstikker in de plaatselijke schoenfabriek, traint de plaatstelijke jeugd van voetbalvereniging SV Nevelo en richt een Politiehondenschool op. Mamed Mamedov overlijdt op 9 januari 2003 in Oisterwijk. In 1955 wordt hem officieel het Nederlanderschap toegekend. In de jaren daarna ontvangt  Medo vele onderscheidingen zoals het Erelidmaatschap van de Koninklijke Familie, Erebewoner van Oisterwijk en Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Pas in 1959 kan Medo zijn moeder een teken van leven geven. Ondanks vele verzoeken aan de Sovjet Unie en hulp van het Rode Kruis duurt het nog tot 1972 voordat hij kan worden herenigd met zijn familie in Axerbeidjan. Zijn moeder is dan helaas al overleden. Bovenstaand verhaal is een samenvatting van Medo’s Oddyssee, een reportage van Lens Sangin, een Nederlands-Azerbeidjaanse journaliste.

Oisterwijk, donderdag 23 augustus 2012; Het Mamed Mamedovpad (foto: René Hoeflaak)

In juni van dit jaar onthulde Minister Leers van Immigratie en de Azerbeidjaanse minister Ibragimov  een beeld en het straatnaambord van het Mamed Mamedovpad. De toespraak van Minister Leers is terug te lezen op de site van de Rijksoverheid. Nogmaals, de verhalen liggen op straat.