Zandvoort, 28 maart 2015: monument Piers Courage en Roger Williamson (foto: René Hoeflaak)

Enkele meters en minder dan een minuut voor het punt waarop ik mijn status van voetganger bij een parkeerplaats van het circuit van Zandvoort omruil voor die wandelaar en deelnemer aan de ’30 van Zandvoort’ verlaat ik het rechte pad en week ik mij los van de massa. Ik kan de verleiding niet weerstaan. Vier stappen later sta ik voor een monument en kunstwerk ineen. Een steen met de metalen silhouetten van twee mannenhoofden.

Piers Courage in 1968 (foto: http://en.wikipedia.org/

Courage en Williamson

Links het hoofd van Piers Courage en rechts het hoofd van Roger Williamson. Twee mannen die in de jaren zeventig van de vorige eeuw verongelukten tijdens een formule 1 race op het naastgelegen circuit. De 28-jarige Courage verongelukte tijdens zijn 22e ronde van de Grand Prix van 1970 nadat zijn wielophanging in tweeën brak. Hij liet – zoals dat heet- een vrouw en twee kinderen Jason en Amos achter.

Radeloze David Purley

Roger Williamson (foto: http://f1-history.deviantart.com/

Williamson drie jaar later in de 8^e ronde. Zijn wagen kreeg tijdens de Grand Prix van 1973 een lekke band en sloeg over de kop. De beelden van het brandende wrak met de nog maar 25-jarige Williamson, de radeloze coureur David Purley (1945-1985) die het leven van Williamson tevergeefs en tegen beter weten in met een brandblusser wil redden, de onhandige baanwachters eromheen en de te laat komende brandweer zal ik nooit meer vergeten. Net als het TV commentaar van Henk Terlingen (1941-1994) en Frans Henrichs (1992-1999).

Het monument van beide Britten was een initiatief van sportverslaggever Allard Kalff en werd in augustus 2013 onthuld in bijzijn van de latere kleinkinderen van Piers Courage, zijn weduwe Lady Sarah Curzon, voormalig teammanager Sir Frank Williams en voormalige autocoureurs als Arie Luyendijk, Jan Lammers en Gijs van Lennep. Een monument om bij stil te staan. Ook als de motoren van de benenwagen warm draaien.