Het blijft een apart gezicht. Die streepjes op Wikipedia door de ‘voornaamste resultaten’ in de erelijst  van Lance Armstrong. Sommigen noemen hem de grootste bedrieger ooit. Zeven zomers lang misleidde hij de (sport)wereld. Het is nu Lance tegen de rest van de wereld.

1 juli 2010: Lance Armstrong op de Erasmusbrug in Rotterdam (foto: René Hoeflaak)

De Amerikaan kan nog steeds op mijn sympathie rekenen. Tegen het onvoorwaardelijke aan. Maar waarom? Is het om zijn totale levensverhaal? Of door de overwonnen kanker? De revanche op de Fransen? Of om zijn scharrel met Cheryl Crow? De zeven zomers bewondering? Of omdat hij rechts gaat waar de rest van de wereld links gaat? Of andersom? Is mijn sympathie een symptoom van het Calimero syndroom? Of komt het door zijn zeven overwinningen? “Met of zonder doping, hij heeft de Tour de France toch zeven keer gewonnen”, denk ik steeds. Of is het zijn ongrijpbare imago? Of gewoon mijn zwak voor Amerikanen? Of is het om die warme eerste julidag van 2010? Nog geen duizend dagen geleden. Twee tropische dagen en nachten voor Le Grand Depart in Rotterdam. Ik zie Lance Armstrong nog zo uit het Nieuwe Luxor theater fietsen. Op het Wilhelminaplein knijpt hij in de remmen om tramlijn 25 voor te laten. Wachtend op de ploegenpresentatie aan de overkant maakt de wereldster praatjes en grappen met willekeurige omstanders en voorbijgangers en zet routineus – maar met zichtbaar plezier- handtekeningen in programmaboekjes en op kledingstukken. Hij is één van ons. En op mijn “Hi Lance” ontvang ik aan de voet van de Erasmusbrug een “Hi” terug. Is het soms dat énè woord, waardoor Lance voor mij nog steeds een held is en zal blijven? Het antwoord is een makkie voor psychologen. Op de ranglijst van de Tour de France van 2010 eindigt Armstrong als 23e. Maar ook dit resultaat is doorgestreept. Donderdag vertelt Lance zijn verhaal aan Oprah Winfrey.

Rotterdam, 1 juli 2010: Lance Armstrong voorafgaand aan de ploegenpresentatie van de Tour de France (foto: René Hoeflaak)