Amsterdam, Paradiso, gisteren. De silhouetten van Ian McCulloch en Will Sergeant van Echo & The Bunnymen (foto: René Hoeflaak)

Eksit Rotterdam

De korte toer door Nederland eindigde op 30 november in een vol Eksit in Rotterdam. Een half jaar later verscheen “Heaven up Here” en volgden nieuwe shows in onder meer het Bolwerk in Sneek en ook weer in Eksit. Volgens mij was dat de eerste keer dat ik, toen 17 jaar,  E & B “live” zag. De plaat werd door de New Music Express uitgeroepen tot beste LP van 1981 en staat in de Rolling Stone Top 500 van “Greatest Albums of All Time”. Gisteren speelde Echo & The Bunnymen de songlist van de twee – onderbroken door een pauze- tijdloze LP’s in een uitverkocht Paradiso. De setlist , de sfeer, het publiek, de dorst. 

1981

Alles in Paradiso bracht het “1981” gevoel naar boven. De tijd van Van Agt, Reagan, Thatcher, kruisraketten en jongerencentra. Nostalgie was het toverwoord in Paradiso. Op de prijs van het bier na dan. En het applaus klonk mogelijk nog enthousiaster dan dertig jaar geleden. Zanger Ian McCulloch, bijna 53 en uiteraard met zonnebril, is nog steeds geen pretletter en wisselt nauwelijks een verstaanbaar woord met zijn publiek. Maar dat was toen ook al zo. Gitarist Will Sergeant mijdt net als in 1981 of 1982 ieder oogcontact. Er is nauwelijks interactie. Wellicht was dat destijds ook wel de reden dat verder succes uitbleef. We zien op het mistige en nevelige podium alleen de silhouetten van McCulloch en Sergeant. Maar het gaat om de muziek. En die leverde – bij mij- het ene na het andere kippenvel moment op. Zeker bij songs als “Stars are Stars”en “Villiers Terrace“.  Het typische Echo & The Bunnymen geluid met zwevende gitaarrifs, strakke drumpartijen zweefde door de nevel in Paradiso.

Amsterdam, Paradiso, 21 januari 2012: Echo & The Bunnymen (foto: René Hoeflaak)