In mei 2005 wandelde ik acht dagen met de organisatie Koning Aap door het Rodopigebergte in het zuiden van Bulgarije. Ik begin er -na 15 jaar- over omdat ik deze week in een door de Corona crisis aangewakkerde bui van melancholie ‘ oude’ fotoboeken doorblader en foto’s op USB sticks en CD Roms bekijk. Dit alles onder het eveneens melancholische  motto ‘we hebben tenminste de foto’s nog’ . Zo ook die van Bulgarije.

Mei 2005: Bulgarije, wandelen in het Rodopigebergte (foto: René Hoeflaak)

Reis om de Wereld

Over de Bulgaarse wandelreis schreef  ik destijds een online reisverslag op de website Reis om de Wereld . Op deze inmiddels vernieuwde site schreef ik tussen 2003 en 2010 zo’n 25 reisverhalen. En dat komt nu goed uit. Want door het verhaal terug te lezen krijgen bruggen, rivieren, dalen, straten, bossen, flatgebouwen, kastelen en paden een naam en een verhaal. Herinneringen leven op.

Mei 2005: Bulgarije, middeleeuwse Fort Assen Fort. Het fort staat op een klif vlakbij Asenovgrad. (foto: Rene Hoeflaak)

Heilige bron

En zo zie ik mijzelf en mijn reisgenoten weer wandelen tussen pelgrims naar een heilige bron bij het klooster Batchkovo. De reiniging met het heilige bronwater daarentegen ben ik vergeten. En ook de klim naar Fort Assen tussen Plovdiv en Asenovgrad begint weer te dagen. Net als de spontane ontmoeting met een familie, aan de barbecue in een lager gelegen park.

Het was een reis met kloosters. Het verblijf in een klooster in Kardzjali, een provinciestad nabij de Griekse grens, komt bij het zien van de foto’s en het lezen van het verhaal jaren dichterbij. Net als de stad zelf overigens.

Mei 2005, Bulgarije, Kardzjali; Het straatbeeld is die van flatblokken met winkels, grote parken, brede straten, kleine kiosken, lada’s, gevelschilderingen, proletarische standbeelden. (foto: René Hoeflaak)

Duivels Brug

En ook en vooral het (terug)zien van de foto’s  van de Duivels Brug (Dyavolski most)maakt een ultieme ‘o ja’ reactie los. Over de wandeling naar de brug lees ik in mijn eigen verhaal dat het eerste deel van het pad naar de Duivels Brug breed was. ‘Tussen de dennenbomen lopen we lekker in de schaduw. Tussen de kale plekken zie ik kleine dorpjes. Het laatste stuk is niet eenvoudig. Het is afwisselend dalen en stijgen. Daarbij komt dat de paden smal, donker en glad zijn. Echte kuitenbijters’ aldus mijzelf in 2005.

Mei 2005: Bulgarije, Duivels Brug over de rivier Arda rivier. De Arda is een 290 kilometer lange rivier in Thracië, die loopt door Zuid-Bulgarije en Noord-Griekenland.  (foto: René Hoeflaak)

Arda Rivier

Dat de wandeling naar de brug niet zo makkelijk was, concludeer ik uit het vervolg van mijn verhaal. ‘ Met veel handen- en voetenwerk komen we uiteindelijk aan bij de Duivels Brug over de Arda Rivier. De lichamelijke inspanning wordt zeker beloond. De stenen brug overspant en heerst over de rivier. Het stilstaande water,het flauwe zonnetje, de weerspiegeling, de bosrijke heuvels en de rust zorgen voor een genietmoment. “Waarom heet deze brug de Duivels Brug?”. “Wel, omdat de duivel zich regelmatig bij deze brug ophield”, antwoordt de gids. Ach, wat kan mij het ook schelen. Ik geniet van het uitzicht, duivel of niet’.

Hoe dan ook, de Duivels Brug, die ga ik niet meer vergeten. En bovendien ‘Ik heb de foto’s nog’