Onlangs verscheen ‘A son of Pride’ de tweede plaat van de Franse blueszanger en gitarist Bo Weavil met zijn band.  Een verrassend sterk en afwisselend blues rockalbum. Maar de term blues rock is te kort door de bocht. Wat het afwisselende zit hem namelijk vooral in de variatie in muziekstijlen. Weavil noemt het zelf een mix van afro-fusion-funk- garage-blues-rock. Alsof dat nog niet genoeg is, zou ik daar zelf ook nog soul en jazzrock aan willen toevoegen.

Grote stadsmuziek uit Parijs

Maar hoe dan ook, de gemeenschappelijke factor is power en nog eens power. Grote stadsmuziek uit Parijs. Opgenomen bij Weavil thuis met zes ras muzikanten. Muziek die je wakker en scherp houdt. 10 nummers lang spetteren de klanken van Weavil met zijn band uit de speakers zonder ook maar een moment te vervelen. Integendeel.

Van opzwepende soul in ‘I’m a groove maker’ schakelt Weavil (echte naam Mathieu Fromont) moeiteloos over naar energieke bluesrock in ‘A Time in the Wilderness’ of weer een tempo terug met galmende gitaarsolo’s in ‘It’s such a beautiful day’. Weavil is trots op zijn ‘A son of Pride’.

Omweg waard

Terecht. Wie de komende zomermaanden naar Frankrijk afreist, adviseer ik om toch maar eens de plaatselijke concert- en festivalagenda’s in de gaten te houden. Want als Weavil met zijn band op het podium net zo klinkt als op de plaat, dan is dat een omweg meer dan waard.

NB; deze recensie is ook te lezen op Blueszine