By René Hoeflaak on 5 januari 2012 ( Plaats een reactie )

Een Portugees voorproefje op het IFFR

Portugal, Estoril, 8 november 2011: Het Congres Centrum is het hoofdkwartier van het Lissabon and Estoril Film Festival (foto: René Hoeflaak)

Over twee weken begint de voorverkoop van het 41e Internationale Filmfestival van Rotterdam (IFFR). Tussen 25 januari en 5 februari trekt de Internationale Filmwereld massaal naar Rotterdam. De Rotterdamse café’s en de hotels zijn voller, de Rotterdamse nachten langer en de sfeer in de stad wat zachter. Rotterdam kent jaarlijks twee Amsterdamse maandagen en dinsdagen en wel tijdens het IFFR. Twee maanden geleden bezocht ik bij toeval op een druilerige dinsdag in het Portugese Estoril het Lissabon and Estoril Film Festival. Hoofdkwartier van de vijfde editie van het Filmfestival is het Centro de Congressos in Estoril, om de hoek van ons hotel. De ideale uitwijkplaats voor een toerist wiens bewegingsvrijheid ernstig is beperkt door een landelijke openbaar vervoerstaking en het slechte weer. Het Congresgebouw op zich is al een bezoek waard. Filmfestival of niet. Het door palmbomen omringde gebouw uit 2001 is een ontwerp van Regina Cruiz Architects en staat op een voormalig tennisveld naast het Estoril Park en het casino van Estoril. Het gebouw wint de ene na de andere prijs voor duurzaamheid. Of het nu gaat om energiegebruik of materiaalkeuze. Bij alle keuzes van het management van het gebouw is duurzaamheid de leidraad. Directeur van het Internationale Filmfestival in Portugal is Paulo Branco (61). Hij produceerde meer dan 200 films en was in 2006 jurylid in Rotterdam.

Filmfestival Estoril: Weinig bezoekers op dinsdagmiddag (foto: René Hoeflaak)

Het Estoril Congrescentrum is, op enkele personeelsleden na, totaal leeg en sfeerloos op deze dinsdagmiddag. Niets wijst op een Internationaal Filmfestival zoals ik dat gewend ben in Rotterdam. Voor drie euro – een kaartje in Rotterdam kost elf euro- kopen we een ticket voor de eerstvolgende film, “Beats Being Dead” (“Dreileben”) van de Duitse filmmaker Christian Petzold. Een boeiende en spannende film met een onbevredigende afloop over de relatie tussen een Duitse verpleegkundige en een Bosnische schoonmaakster. Naast de complete festivaljury zijn er slechts een handjevol toeschouwers in de zaal en later ook in het restaurant van het congrescentrum. “Of het festival ook volgend jaar een vervolg krijgt, hangt af van de subsidie. En u weet, het is crisis in Portugal”. De zorgelijke woorden van kaartjesverkoper snap ik steeds beter. Het LEFF biedt naast film ook muziek en tentoonstellingen, zoals de schokkende, confronterende en weinig opbeurende fototentoonstelling “GAZA 2010” van Kai Wiedenhöfer van slachtoffers van een Israelisch bombardement op Gaza. Enigszins bedrukt verlaten we het Festival. Blij dat de treinen morgen weer rijden.