De herfst van 2011 is nog jong: als een brugklasleerling op zijn eerste schooldag neem ik plaats aan een lege tafel in de “Den Haag” zaal van het Mövenpick Hotel in Den Bosch. Vol spanning over hetgeen mij te wachten staat. De gedachten aan mijn eerste dag in militaire dienst komt spontaan opzetten. Nieuwe binnenkomers worden intussen onderverdeeld in Nederlandse en buitenlandse gasten. Na het schudden van klamme handen, staren mijn tafelgenoten – net als ik- voor zich uit, in afwachting van….. Ja, van wat?  De ijzige stilte wordt doorbroken met de “Nederlandse” woorden “Welke taal ga jij doen?“, “Kom je van ver?”. Niet lang daarna volgt de eerste briefing voor de komende dagen. Belangrijkste boodschap: De bus vertrekt morgenochtend om 07.45 uur. Daarna dagelijks om 08.00 uur. Bestemming Taleninstituut  Regina Coeli aan de Martinilaan in Vught.

Zuster Maria

Den Bosch, Mövenpick Hotel, oktober 2011: dagelijks om 08.00 uur vertrekt de bus naar Regina Coeli (foto: René Hoeflaak)

Een week lang volg ik de intensieve taaltraining Engels van het internationaal bekende taleninstituut, ook wel bekend als “de nonnen” van Vught. Een gedenksteen in de ontvangstruimte herinnert aan zuster Maria Luykx (1904-1998). Zij transformeerde de oorspronkelijke Middelbare Meisjesschool op het Vughtse landgoed Eikenheuvel begin jaren zestig naar een talenpracticum. In eerste instantie bestond de doelgroep uit zendelingen. Onbewust bleken zij ook zendeling van het succes van Regina Coeli want al vrij snel meldden de eerste handelsreizigers,  zakenlieden en profvoetballers zich bij de nonnen. De rest is geschiedenis.

Zuster Maria leidde het instituut tot 1984. Het nieuwe gebouw van Regina Coeli (187 personeelsleden) staat sinds begin deze eeuw aan de Martinilaan in Vught, aan de N65. De nonnen zijn verdwenen. Net als de zendelingen. Het gebouw voorziet nog wel aan de basiseisen van het eerste uur. Rust, veiligheid, focus en gemak. Een plezierig onderkomen voor een dagelijks verblijf van 8 tot 21 uur. Want dan vertrekt de bus weer richting het hotel. Overnachten terplekke ontbreekt aan het “focus” gevoel. Mogelijk gaat dat nog veranderen, zo lees ik in het jaarverslag 2010.

Oktober 2011: Vught; Regina Coeli (foto: René Hoeflaak)

Van juf naar juf.

Anyway, mijn dagelijkse RC rooster bestaat uit vier uren zelfstudie in de multimediaruimte afgewisseld vier individuele uren met “native” speakers, in mijn geval uit Ierland, USA en Engeland. Als een middelbare scholier wandel ik van lokaal naar lokaal en juf naar juf (of meester), neem ik in de avonduren deel aan een Cultural Awareness Workshop met onder meer Zweden en Duitsers, een groepsdiscussie met een Tibetaan en dineer ik met een Indiër uit Zwiterland. De terrastuin is een smeltkroes van meertalige, internationale en inspirerende ontmoetingen. Indian Summer in Vught!!!.

Langzaam maar zeker ga ik Engels denken en struikel ik minder over  propositions.  “Can” wordt “Could”.  Ik maak progressie en maak voornemens. Over het posten van een maandelijkse Engelse post op deze blog, het lezen van Engelse tijdschriften, het bekijken en luisteren naar speakers op TED.

Een weekje Regina Coeli voelt als een kick off. De wedstrijd begint pas na vrijdagmiddag, na de afsluitende borrel. Het succes bepaal ik zelf!!! Dit weekend loop ik op station Schiphol van spoor 3 naar 5 en word ik aangesproken door een promotieteam met de vraag: “Can I ask you a question?”. “Fout” is mijn antwoord. Het is “Could en Please!!!” Ik lijk wel een zendeling.

De terrastuin van Talen Instituut Regina Coeli (foto: René Hoeflaak)