4 januari 2019: Vandaag 22 jaar geleden. Een dag om nooit te vergeten. Als in Nederland de – laatste-  Elfstedentocht van start gaat fiets ik onder de brandende zon over de verlaten straten van Vientiane, de hoofdstad  van Laos, Oost-Azië

Laos, Vientiane, 4 januari 1997 (foto: René Hoeflaak)

Terwijl Henk Angenent zijn medevluchter Erik Hulzebosch verslaat en als overwinnaar de eindstreep passeert, stal ik op de Lanexang Avenue mijn fiets voor het Patuxay monument, de Laos versie van de Arc de Triomphe, de beroemde triomfboog  in Parijs. Alleen dan met religieuze Boedha  symbolen, mythische figuren, olifanten en stenen lotusbladeren.

Laos, 4 januari 1997: Patuxai Monument (foto: René Hoeflaak)

Vreemd cement

Het overwinningsmonument werd ontworpen door Tham Sayasthsena en na – na een bouwperiode van ruim tien jaar- in de tweede helft van de jaren zestig, zo rond het geboortejaar van Angenent, geopend en gebouwd met door Amerika geschonken cement. Cement dat oorspronkelijk was bedoeld voor de aanleg voor een vliegveld.

Het monument eert de slachtoffers van de diverse oorlogen waarin Laos was verwikkeld. En dat zijn er nog al wat. Het land werd als Koninkrijk in de achttiende en negentiende eeuw aangevallen door buurlanden als Thailand, Myanmar en Vietnam en werd in 1893 bezet door Frankrijk en toegevoegd aan de Franse kolonie Indochina.

Laos, Vientiane, 4 januari 1997. Uitzicht vanaf de Patuxay (foto: René Hoeflaak)

En alsof het niet genoeg was, werd Laos tijdens de Tweede Wereldoorlog tijdelijk bezet door Japan om vervolgens na de capitulatie weer in handen te vallen van de Frankrijk.  Na een gezamenlijke strijd met buurlanden Cambodja en Vietnam tegen de Franse bezetter werd Laos uiteindelijk in 1954 officieel onafhankelijk.

Laos, platteland nabij Vientiane, 4 januari 1997 (foto: René Hoeflaak)

Pha Tuat Lang Tempel

Via een steile trap kluun ik zeven etages omhoog naar het dak van het Patuxai monument en geniet ik van het uitzicht over Vientiane en het Patuxai park in het bijzonder. Na hooguit een half uurtje en zonder stempel vervolg ik op de historische vierde dag van 1997 mijn fietstocht der tochten over verlaten landwegen tussen rijstvelden richting de Pha That Luang tempel, zo’n 3 kilometer buiten de stad. Zo’n beetje de afstand tussen Sneek en IJlst. De 45 meter hoge gouden tempel werd gebouwd in het midden van de zestiende eeuw en staat als nationale symbool van Laos ook afgebeeld op de Laotische bankbiljetten. Pha Tuat Lang is als net als Dokkum een keerpunt tijdens de fietstocht.

4 januari 1997: Laos, Vientiane: op de fiets naar de Phat Luang Tempel met even verderop mijn reisgenoot. (foto: René Hoeflaak)

Vientiane telt 400 duizend inwoners en ligt slechts 18 km van de Mekong, de grensrivier met Thailand. Terwijl in Friesland de rayonhoofden het draaiboek voor de tocht der tochten nog eens doornamen, passeerden wij eerder op die Elfstedendag  de toen nog gloednieuwe en Thaise Laotiaanse Vriendschapsbrug . De brug werd geopend in 1994. Of het cement ook voor de brug bestemd was, is je vraag! We zullen het nooit weten.

Laos, 4 januari 1997: rijstveld in omgeving Vientiane (foto: Rene Hoeflaak)

4 januari 1997, Laos, Vientiane: ondergetekende in het ‘oude’ nationale voetbalstadion (foto: René Hoeflaak)