Gerdo Hazelhekke speelde tussen 1970 en 1982 twaalf seizoenen betaald voetbal waarvan zeven in de Eredivisie. Als spits in dienst van NEC, Go Ahead Eagles, de Graafschap en vooral Wageningen scoorde hij 179 doelpunten en staat hij nog steeds in de Top 15 van topscorers aller tijden in het betaalde voetbal. Vorige week ging ik bij Gerdo thuis op de koffie. Aan de keukentafel spraken we over hoogte- en dieptepunten, trainers, verdedigers, spitsen en over toen en nu. Een gesprek met een welbespraakte levensgenieter.

Maart 2013: Gerdo Hazelhekke (foto: René Hoeflaak)

Gerdo, als je veertig jaar later was geboren. Welke niveau had je dan kunnen bereiken? Waar had je dan gespeeld? ‘Goede vraag. We zullen het uiteraard nooit weten. Het spel is niet alleen veel sneller geworden, trainingstechnieken zijn veranderd en ook de wetenschap is vooruit gegaan. Verdedigers zijn nu bijna allemaal goede (mee)voetballers die nú moeiteloos bijvoorbeeld hangende spits kunnen spelen. Dat was in mijn tijd veel minder. Wat ik wel weet is dat, dat ik mij nu wellicht ietwat professioneler zou moeten opstellen dan dat ik destijds deed.’

Interessant, zeg je daarmee dat je destijds niet professioneel genoeg was?  “Ja, dat is juist. Ook in vergelijk tot mijn collega’s toen. Ik deed veel voor het voetbal, trainde hard en véél,  maar ik liet er eigenlijk niet zoveel voor. Ik was iemand die van het goede leven hield. Nog steeds trouwens. Een goed gesprek, een lekker etentje met een wijntje erbij waren, en zijn nog steeds voor mij heel belangrijk. Een avondje voor de wedstrijd uitgebreid tafelen kan natuurlijk niet en zou nu zeker niet meer kunnen’ Mijn vraag of die levensstijl mogelijk de oorzaak is van het feit dat hij de ‘echte top’ nooit heeft bereikt, beantwoordt Gerdo deels bevestigend. ‘Maar de belangrijkste reden is dat ik in die tijd al vier sportzaken had en dat moest combineren met het spelen van betaald voetbal . Samen met Johan Cruijff werd hij in 1972 gehuldigd als topscorers van het betaalde voetbal. Cruijff, in dienst van Ajax, van de Eredivisie, Hazelhekke, voor Wageningen, van de eerste divisie. Datzelfde kunstje, wederom topscorer in de eerste divisie, nu met 23 doelpunten herhaalde hij in 1980. In het seizoen 1975-1976 scoorde Hazelhekke 16 doelpunten voor De Graafschap in de Eredivisie. Er was in die tijd belangstelling van  PSV, Twente en Sparta. “Kees Rijvers (RH: oud trainer PSV en Oranje) was nogal gecharmeerd van mijn spel”.

Over trainers gesproken….

‘Ik heb veel van Jan Zwartkruis (RH; onlangs overleden oud bondscoach) geleerd als coach van het Militaire elftal in mijn militaire diensttijd. We hadden een supergoed elftal met onder meer Bert van Marwijk, René van de Kerkhof, Arie Haan, Wim Rijsbergen en Johnny Oude Wesselink. Zwartkruis en uiteraard de goede spelers om mij heen, trokken mij op naar een hoger plan. Die periode was goed voor mijn verdere ontwikkeling als speler. Niet alleen als spits’  Ook Wageningen trainer Maarten Vink was belangrijk in de ontwikkeling van Hazelhekke. ‘Hij heeft mij naar Wageningen gehaald en onder zijn leiding werd ik in 1972 voor de eerste keer topscorer van de eerste divisie’

Over trainer Nol de Ruiter is Hazelhekke minder positief. ‘Die bracht als trainer van FC Wageningen zelfs het aantal trainingen per week van 5x per week naar 4 x terug (!) met alle negatieve sportieve gevolgen van dien’. De slechte relatie met De Ruiter betekende ook het einde van het tijdperk Wageningen voor Hazelhekke. Er was van diverse clubs interesse en wat volgde was een transfer naar Go Ahead Eagles.

 Heb je ooit overwogen om als trainer aan de slag te gaan? ‘Nee, o.a. door de werkzaamheden voor mijn sportzaken is die gedachte nooit bij mij opgekomen. Ik zou voor de opleiding tot “Oefenmeester” ook geen tijd hebben kunnen vrijmaken. Daarnaast had ik bovendien nog twee opgroeiende kinderen. Óók het steeds maar wisselen van clubs, zoals mijn goede vriend Frits Korbach (RH: overleden in 2011) heeft gedaan, zag ik voor mezelf en m’n gezin niet zo zitten”   

1972: De topscorers van het seizoen 1971-1972 Gerdo Hazelhekke en Johan Cruijff bij de opening van één van de sportzaken van Gerdo in Ede (foto: archief Gerdo Hazelhekke)

En dan de spitsen…

‘Op zijn attitude na, herken ik wel veel van mijzelf in Klaas-Jan Huntelaar. Jammer van hem vind ik ‘dat regelmatige op de grond spuwen’ en het té vaak theatrale zichzelf laten vallen. Dat laatste komt zijn spel mijns inziens niet ten goede. Maar voor de rest heb ik heel veel bewondering voor zijn doorzettingsvermogen en helemaal voor z’n kwaliteiten om doelpunten te maken. Hij lijkt me ook best een aardige jongen’ 

 En hoe zit het met de verdedigers?

“Ik bewaar goede herinneringen aan John Oude Wesselink, Barry Hulshoff, Ron Spelbos en Kees Zwamborn. Met hen kon je in het veld tenminste behoorlijk praten. Net als met Ernie Brandts. Daar heb ik zowel tegen als mee gespeeld. Een fijn mens. Maar veruit de smerigste verdediger overigens was Huub Stevens. Die schopte je met een lachend gezicht een gebroken been. Was ook sowieso geen prettig mens’. 

Over hardheid; Je hebt zelf ook behoorlijk wat rode kaarten gehad. Was jij een voetballer die de grenzen opzocht? “Ja, zonder meer. In m’n “nadagen” niet meer, maar in het begin van mijn carrière zeker. Mijn ergste overtreding was in de nacompetitie thuis tegen Eddy van der Roer (RH: keeper Excelsior). Dat was een revanche op een akkefietje eerder dat seizoen bij Excelsior. Door die overtreding verliet Van der Roer, zwaar in het gezicht geblesseerd door mijn aluminium noppen, het veld’.

Wat zijn je sportieve hoogtepunten?

‘Als team, met FC Wageningen, de 2-4 overwinning bij Ajax in De Meer (RH: seizoen 1980-1981). Ik denk dat we toen kwalitatief nog beter speelden als tijdens de historische 1-6 overwinning bij PSV.
En mijn mooiste doelpunt was in Wageningen tegen Fortuna Sittard. Maar dat had meer te maken met het moment. Ik viel na een  conflict met trainer Frans Körver in, omdat ik disciplinair gestraft was en dus op de bank moest beginnen. We kwamen eerst achter en nadat ik inviel en beide doelpunten scoorde, en we wonnen, sprak Körver na de wedstrijd de historische woorden van Goethe ‘was sich liebt, das neckt sich’.

En de dieptepunten….?

‘Dat was het seizoen dat ik in één seizoenshelft 11 (elf!)  wedstrijden van de 16 of 17 was geschorst. En ook mijn zware blessure in één van mijn eerste wedstrijden voor de Graafschap, in 1974 toen ik mijn enkelbanden scheurde. Van die blessure heb ik de rest van mijn carrière altijd wel last gehad. Saillant detail: datzelfde gebeurde me ook tijdens de eerste training bij Go Ahead Eagles toen Martin Koopman een aanslag op m’n enkels pleegde’. Maar dán in de hoedanigheid als medespeler van GA Eagles. Tegenwoordig kunnen ze erom lachen, maar toen was het best lastig.

Kort na de tweede cappuccino vraag ik Gerdo wat het voetbal hem als mens heeft gebracht:  ‘Door het voetbal ben ik (als voetballer!) absoluut harder geworden. Toen ik bij NEC begon was ik niet zoveel gewend. Ik ben beschermd opgevoed. Om te overleven  in voetballerij moet je soms een houding aannemen die niet altijd niet bij jezelf past maar die er wel voor zorgt dat je boven de norm komt. Daarnaast heeft het mij  niet alleen geldelijk maar ook intellectueel en levensbeschouwend verder gebracht. Ik had het absoluut niet willen missen. Ik vraag mij terugkijkend wel af hoe ik het heb volgehouden. Want ga maar na; trainen, spelen, mijn winkels runnen, ik had een gezin en ging tussendoor ook nog (té veel) uit’

Heb je nog contact met je vroegere collega’s en oud voetballers?: “Ja, laatst nog met Cor Pot een heel gezellige avond in Rotterdam gehad, en bijv. Johnny Oude Wesselink, Nico van Zoghel, Henk Warnas zie ik nog regelmatig. Verder mail ik af en toe nog met Guus Hiddink (RH Hiddink en Hazelhekke voetbalde drie jaar samen bij De Graafschap). En ja: ook via FaceBook heb ik met bijv. Gerard v.d. Lem, Ernie Brandts, Michel Boerebach, Barry Hulshoff en Wim Suurbier contact.

Na het einde van zijn actieve voetbalcarrière in 1982 blijft Gerdo actief als ondernemer, verblijft hij afwisselend in Ede en in het buitenland en geniet hij zichtbaar van het leven. Voor mij zit een gelukkig mens. Golfen, samen met echtgenote Jeanne en met vrienden, is heden ten dage zijn grote passie. Voetbal volgt hij op de achtergrond.  ‘Mijn vrouw volgt het huidige voetbal fanatieker dan ik. Ik kijk vaak met een half oog. Behalve als Barcelona speelt’

De tijd vliegt, daar aan de keukentafel in Ede. Een gesprek met Gerdo doet je de tijd vergeten. Letterlijk en figuurlijk. Terug naar huis fantaseer ik over de gesprekken tussen Gerdo Hazelhekke en één van zijn directe tegenstander op een zondagmiddag in de jaren zeventig op het veld van bijvoorbeeld de Wageningse Berg, De Meer of De Alkmaarderhout………

Daar kan geen keukentafel tegenop!!!

1980: Gerdo Hazelhekke (r.) en Dick Schoenaker in Stadion De Meer in Amsterdam na de historische 2-4 overwinning van Wageningen op Ajax (foto: Henny Janssen, bron: EdeStad.nl)