Sint-Maarten, januari 2003: De Frans-Nederlandse grens op de Union Road bij Cole Bay (foto: René Hoeflaak)

Augustus 2010: het duurt nog zeker enkele weken voordat Nederland een nieuwe regering heeft. Op de site van het Gazet van Antwerpen lees ik het bericht dat ook de Belgen voorlopig nog “stuurloos”zijn. Préformateur Di Rupo praat woensdag met zeven partijen. Eén partijvoorzitter is nog op vakantie en vertoeft nog buiten de landsgrenzen.

Over grenzen gesproken. Op de site van Het Gazet reageren veel Belgen wanhopig, cynisch en gefrustreerd op het bericht. Een aantal lezers vraagt zich hardop af of en wanneer het einde van België een feit is. Wie weet gaan we het ooit beleven dat Nederland niet grenst aan België maar aan Vlaanderen en bij Zuid-Limburg aan Wallonië. Of – ik fantaseer nu zonder grenzen- komt het ooit zo ver dat Vlaanderen zich aansluit bij Nederland en Wallonië bij Frankrijk.

Frans-Nederlandse grens

In dat geval hebben we nieuwe zuiderburen en grenzen we aan Frankrijk. Hoe dat is en voelt, oefenen we al bijna vierhonderd jaar op de Nederlandse Antillen en ik ruim zeven jaar geleden. In 1648 tekenden Frankrijk en Nederland (toen nog de Republiek der Zeven Nederlanden) het Verdrag van Concordia. Ik kende die naam alleen als bioscoopnaam maar kennelijk is er ook een verdrag naar genoemd. In het verdrag werd de grensverdeling tussen het Franse en Nederlandse deel van Sint-Maarten geregeld. Het duurde overigens nog honderdzeventig jaar voordat de definitieve handtekeningen onder het verdrag werden gezet. Dus Belgen, nog even geduld.

Sint-Philipsburg

In 2003 dus wandelde ik van Sint-Philipsburg in Sint-Maarten naar Marigot in St. Martin. Voor de Amerikanen in het Great Bay Beachhotel een exercitie die veel “greats” en “supers” losmaakten, maar voor mij niet meer dan een “verkennende” dagwandeling om het eiland goed te verkennen. Net nadat ik bij Cole Bay in een haarspeldbocht bijna door een auto was geschept en ik mijn broek, bij het dekking zoeken, openscheurde aan een vangrail zag ik de grenspaal tussen Sint-Maarten en St. Martin voor mij opdoemen.

Blaffende honden

Vanuit Nederlands grondgebied wandelde ik Frankrijk binnen. Net als vóór de grens, toeterden passerende taxibusjes onophoudelijk, scheen de zon net zo fel, had ik voortdurend gezelschap van niet bijtende blaffende honden en genoot ik van het uitzicht over de glooiende kustlijnen. Het oefenen in het oversteken van de Nederlands-Franse grens ging mij dus goed en probleemloos af. Toch voelde ik mij verder van huis en meer op vakantie dan een enkele minuten ervoor. In de hoofdstad en de jachthaven van Marigot maakte een opwindend en mediterraan St. Tropez gevoel zich van mij meester. Ik voelde mij wereldburger. Een gevoel dat zich enkel dagen later herhaalde bij de grenspost niet ver van Oysterpound, aan de oostkust van het eiland. Nee, aan mijn eerste kennismaking met Frankrijk als buurman bewaar ik goede herinneringen. Di Rupo, ik ben er klaar voor.

Grenspost, St. Martin. Januari 2003. (foto: René Hoeflaak)